oen

Cymraeg

oen

Cynaniad

• yn y Gogledd: /oːɨ̯n/
• yn y De: /ɔi̯n/
  • ar lafar: /oːn/

Geirdarddiad

Hen Gembraeg oyn o'r Gelteg *ognos o'r gwreiddyn Indo-Ewropeg *h₂egʷnós a welir hefyd yn y Lladin agnus, yr Hen Roeg amnós (ἀμνός) a'r Fwlgareg ágne (а́гне). Cymharer â'r Gernyweg on, y Llydaweg oan a'r Wyddeleg uan.

Enw

oen g (lluosog: ŵyn)

1. Dafad ifanc, hyd at un blwydd oed.

   Rhoddodd y ddafad enedigaeth i'r oen yn y Gwanwyn.

2. Cnawd yr anifail a ddefnyddir am fwyd.

   Yn aml, daw cig oen o Gymru neu o Seland Newydd.

Termau cysylltiedig

• tarddeiriau: cyfoen, oena, oenaidd, oenes, ŵyna
  • bachigion: oenig, oenyn, oenan
• cyfansoddeiriau: llaethoen
• cyfuniadau: coc oen, oen blwydd, oen llywaeth ~ oen swci

Dihareb

• yr oen yn dysgu'r ddafad i bori

Odlau

• poen
• moyn
• ffroen

Cyfieithiadau

Almaeneg: Lamm d Cernyweg: on g Eidaleg: agnello g Ffinneg: karitsa, vuona Ffrangeg: agneau g Gaeleg yr Alban: uan g Groeg: αρνί (arní) d Gwyddeleg: uan g Iseldireg: lam d

Llydaweg: oan g Pwyleg: jagnię d Saesneg: lamb Sbaeneg: cordero g

Iseldireg

Enw

oen g/d

1. asyn sydd wedi'i sbaddu
2. (bratiaith) Person ffol; twpsyn, ynfytyn.