braint

Cymraeg

Enw

braint b (lluosog: breintiau, breiniau)

1. Mantais neu ffafr arbennig; hawl neu freintryddid na roddir i bobl eraill; triniaeth ffafriol.
2. (cyfraith) Athrawiaeth cyfraith gwlad sy'n amddiffyn cyfathrebiadau penodol rhag cael eu defnyddio fel tystiolaeth mewn llys.

Termau cysylltiedig

• breintiedig
• breintryddid
• hawlfraint

Dihareb

• ymhob braint y mae dyletswydd

Cyfieithiadau

Saesneg: privilege